Vanaf op de dag af 38 weken zwangerschap begonnen de voorweeën. Een dag later, donderdag, had ik nog een afspraak bij de verloskundige staan. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen, want als de bevalling wel zou doorzetten had ik mijn kracht en energie hard nodig. Maar het kon ook stilvallen. Een dag later, vrijdag, had ik de indruk dat het toch iets erger werd, en nam ik weer contact op met de praktijk. Een verloskundige kwam bij me thuis langs om te checken of er al iets gaande was. De baarmoederhals was aan het verstrijken, maar ook nu zou het ook nog kunnen stagneren. In de nacht van vrijdag op zaterdag werden de weeën wat heviger. We begonnen ze te timen, en ondanks dat er nog veel verschil in zat, bleken ze wel steeds wat langer aan te houden. Na een paar uur, het was inmiddels één uur ’s nachts, belde mijn vriend de verloskundige om aan te geven dat wij dachten dat het toch begonnen was. Aan de telefoon gaf zij aan ons bevalplan nog even door te gaan nemen en dan zou ze onze kant op komen.
Rond half twee in de nacht arriveerde zij bij ons thuis. Ik had de wens om thuis te bevallen, omdat ik me hier prettiger zou voelen. Ik was rustig en zat op bed de weeën weg te zuchten, de gordijnen waren gesloten en lichten gedimd. Ik raakte steeds meer in mijn eigen bubbel. De verloskundige kwam boven en fluisterde om de rust niet te verstoren. Na een inwendig onderzoek bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben, de bevalling was écht begonnen! Er werden alvast spullen klaargelegd. De verloskundige zou over vier uur weer terugkomen, de prognose was dat ik dan zo’n 6 á 7 centimeter ontsluiting zou hebben. Ze liet ons weer alleen in onze bubbel. Het schoot wel even door mijn hoofd: één centimeter per uur? Dat kan wel eens lang duren dan….
Maar echt lange tijd om daar over na te denken had ik niet, want dan kwam de volgende wee alweer opzetten. Toch vond ik de pijn op dat moment ‘meevallen’ en kon ik ze goed wegzuchten. Tussen de weeën door werd ik zelfs slaperig en vielen mijn ogen dicht. De endorfine deed goed zijn werk! Ik zuchtte de weeën weg liggend op bed, zittend op de bedrand en vervolgens in een warm bad. In een warm bad kon ik ze het beste hebben merkte ik naarmate ze heviger werden, dus hier maakte ik veel gebruik van.
Rond half 5 in de nacht verloor ik mijn slijmprop op het toilet. De vliezen waren nog intact voor mijn gevoel en ik kon de weeën ook nog goed opvangen. Maar voor de zekerheid belden we de verloskundige om de voortgang door te geven. Zij zou over een uurtje weer langskomen en ik besloot in de tussentijd weer in bad te gaan zitten. Doordat ik volledig in mijn eigen bubbel zat vloog dat uur voorbij, en voor ik het wist zat de verloskundige weer naast me op de badkamer. De weeën werden inmiddels iets heviger, maar tussendoor had ik nog steeds de nodige rustmomentjes om bij te komen. Ik werd uit bad geholpen en afgedroogd, en omdat ik de weeën nog goed op kon vangen besloten we af te wachten tot de vliezen vanzelf zouden breken.
Om half 10 in de ochtend kwam de verloskundige weer terug en belden we ook met de kraamzorg. Ik had met de kraamzorg afgesproken gebruik te willen maken van een TENS-apparaat tijdens de bevalling, maar omdat ik twee weken ‘te vroeg’ aan het bevallen was, was dit TENS-apparaat helaas al uitgeleend. Na wat belletjes door de kraamzorg bleek ook in de omgeving geen andere te huur. Jammer, even schakelen, maar gelukkig kon ik de weeën nog steeds goed opvangen. De verloskundige ging nog een visite rijden en zou een uurtje later weer terug zijn. Ik zat nog steeds in mijn eigen bubbel en besloot weer in bad te gaan zitten, hier kon ik de weeën toch het beste opvangen en voelde ik de minste pijn door het warme water.
Rond 11 uur was de verloskundige weer terug en zat ik nog in bad. Ook de kraamhulp was inmiddels gearriveerd. Een kwartiertje later braken mijn vliezen. Gelukkig was het vruchtwater helder en kon ik nog steeds thuis blijven. De weeën veranderden inmiddels in persweeën. De persdrang bleef aanhouden, dus ik werd uit bad geholpen, afgedroogd en liep tussen de weeën door naar het bed. Ik probeerde verschillende houdingen, maar uiteindelijk bleek op mijn rug toch het prettigst om te kunnen persen. Daar zitten we dan, met z’n allen in onze kleine slaapkamer. Ik op bed, de kraamhulp links naast me op bed, de verloskundigen aan het voeteind op de grond en mijn vriend rechts op de grond naast het bed. Ondertussen maakt de kraamhulp ook foto’s van de bevalling. Ik merk hier weinig van, en achteraf is het toch heel fijn om foto’s te hebben om je toch een stukje te helpen herinneren. Hoe oncharmant je er ook op staat, toch is het heel waardevol.
De verloskundige gaf tussen het persen door tegendruk met een warme washand en gel. Het hoofdje kwam in zicht en ik mocht voelen, wat raar! Een tweede keer voelen liet ik toch maar aan me voorbij gaan… Na drie kwartier persen mag ik onze dochter zelf aanpakken! Ze huilt meteen en wordt bij mij op de borst gelegd. De placenta laat nog wel iets langer op zich wachten, en om te voorkomen dat we alsnog naar het ziekenhuis moeten krijg ik synthetische oxytocine toegediend. Na 5 minuten wordt alsnog de placenta geboren. We wachten tot de navelstreng volledig wit is, waarna mijn vriend als nieuwbakken papa de navelstreng mag doorknippen. We hebben de volledige bevalling, die totaal zo’n 13 uur duurde, thuis in onze eigen, kleine slaapkamer volbracht. Met een fantastische verloskundige en kraamhulp als ondersteuning. Wat een mooie ervaring! Ons kleine meisje van 2780 gram en 48 centimeter is geboren na 38 weken en 3 dagen.
