Mijn wens en doel was om te bevallen vanuit vertrouwen en zoals de natuur dit geregeld heeft. Het liefst zoveel mogelijk hands-off. Ik wilde graag bevallen in een bevalbad in onze woonkamer, met een klein bedje erbij voor als het nodig was. Ik had mijn ‘bevalhoekje’ gezellig ingericht met affirmatiekaarten, echo’s en foto’s van ons gezin aan de muur. Ook stonden er kaarsjes klaar. Warmte, liefde en vertrouwen wilde ik, zeker dan, extra voelen. Ik wilde graag dat ons zoontje thuis zou zijn als zijn broertje of zusje geboren zou worden. Als voorbereiding had ik met hem verhaaltjes gelezen over dat er een kindje uit mama’s buik zou komen. Ook heb ik hem een filmpje van een mooie kalme badbevalling laten zien. In dat filmpje was het eerste kindje ook aanwezig en ging zelfs in het begin nog mee in bad. Het zag er erg relaxed uit, er brandden kaarsjes en er was rustgevende muziek te horen. ‘Dit is te mooi om voor mij te kunnen zijn, dit zal mij zo niet gebeuren’ dacht ik erbij. ‘De meeste bevallingen gaan toch niet zo?’ Maar die gedachte zette ik opzij en ik besloot dat dat de bevalling was die ik graag wilde. Om mezelf voor te bereiden nam ik regelmatig een heet bad met mijn favoriete badolie en bijbehorende geurkaarsjes en stelde me voor dat ik beneden aan het bevallen was en in de zogenaamde ‘bubbel’ zat. Mijn zoontje speelde rondom het bad, dat we al klaar hadden staan. Ik probeerde niet teveel achterover te liggen op de bank of iets dergelijks, maar juist een beetje voorover te hangen als ik tv keek zodat dat hopelijk een gunstige invloed had op de ligging van ons kindje.
Ons zoontje is een maand te vroeg geboren wat begon met langdurig gebroken vliezen. Er was toen in overvloed sprake van medisch handelen. Ik had me naast een zwangerschapscursus en -yoga niet verdiept in het bevallen. Omdat het de eerste keer was, en omdat ik overvallen was door alles, heb ik het meeste laten gebeuren en had ik niet het gevoel de regie te hebben in mijn eigen bevalling. Overigens ook niet in de eerste paar weken na de geboorte. Ik kreeg regelmatig beslissingen opgelegd, ik was in paniek, had weeënstormen en buik-, been-, en rugweeën bij elkaar. Ik ben, met een ruggenprik, op mijn rug bevallen.
Deze keer had ik me wel verdiept in het geboorteproces. Ik las dat als het natuurlijke hormonale proces verstoord wordt (en er zou al snel een disbalans kunnen ontstaan hierin), je bevalling langer duurt en je het als pijnlijker ervaart. De aanmaak van adrenaline verstoort de aanmaak van de hormonen die een positief effect hebben op de bevalling. En adrenaline zou je onbewust al snel aanmaken zonder dat je het door hebt. Dit gebeurt al bij fel licht, kou, veel geluiden, maar ook bij een negatief oordeel, negatieve gedachten (sowieso veel denken), stress, onzekerheid, angst. Je lichaam kan het al aanmaken bij een simpele gedachte als: ‘ik heb nog maar 4 cm ontsluiting’ of ‘ik hoop maar… want anders…’. Ik verbaasde me erover hoe gemedicaliseerd de zwangerschap en geboorte eigenlijk is geworden. Ik besloot hierop mijn geboorteplan te veranderen en zelf de regie te nemen over mijn eigen bevalling. Ik heb me laten inspireren door het boek ‘De vrije geboorte’. Dit leidde tot verschillende gesprekken met de verloskundige. We hebben samen afspraken gemaakt, waar we ons beiden in konden vinden.
Het begon vroeg in de ochtend een beetje te rommelen, ik vroeg me af dit al weeën waren. Ik kon niet stil zitten, dus ben ik gaan poetsen. Ik ging af en toe op de yogabal zitten en ‘s middags werd het heviger en ben ik in een heet geurend bad gegaan. De verloskundige kwam rond een uur of 15:00 en is niet meer weggegaan. Daarna ging het eigenlijk heel snel. Ik was continu bewust met mijn gedachten. Het maakte me niet uit waar ik het allemaal aanspande in mijn lijf, als ik mijn handen, mond en daar beneden maar ontspannen hield. De geboorte TENS gaf een welkome, maar irritante afleiding tot ik het bad in kon. Het lukte me helaas niet om in die bubbel te komen waar ik zoveel over gelezen had. Ik was bang dat ik nog niet veel ontsluiting had en dit nog lang zou duren, dat zou ik echt niet aan kunnen.
De verloskundige stelde me gerust en wees me op mijn eigen wens, het niet willen weten, vertrouwen hebben. Gelukkig kon ik rond 17:45 eindelijk het bad in, nadat de verloskundige voor de tweede keer naar het hartje luisterde. Het hete water was erg fijn, maar ook hier kon ik moeilijk in die bubbel komen. Ik kon het niet bijbenen. Inmiddels kwam mijn zoontje thuis van het kinderdagverblijf en ging in de kamer spelen. Rond 18:20 braken mijn vliezen, precies zoals ik gelezen had hoe het op de natuurlijke manier kon gebeuren. Tien minuten later begon mijn lichaam te persen. Ik perste niet actief, maar mijn lichaam was weldegelijk ons kindje eruit aan het persen. Het was heel gek. Het hield ook steeds zomaar op, wachtte op de volgende wee en begon weer opnieuw. Die oerkreet die ik dacht niet te gaan maken, maakte ik dus wel. Omdat ik in het water zat, kon ik makkelijker van houding wisselen. Het viel niet mee om met weeën op handen en knieën gaan zitten, maar zo kon ik wel voelen wat er gebeurde en mijn kindje aanpakken. Het gaf me dat gevoel van eigen regie. Ik raakte wel een beetje in paniek omdat ik het hoofdje steeds terug voelde gaan en ik het idee had dat het hoofdje er echt niet doorheen zou passen. De verloskundige stelde me opnieuw gerust door me uit te leggen dat dit heel normaal is. Plots was dan ook het hoofdje geboren en al snel volgde het lijfje. Het was onbeschrijfelijk. Om 18:41 had ik ons tweede kindje in mijn armen. Rust was er nog niet, ik had nog ongelofelijk heftige weeën. Gelukkig kwam de placenta na een half uurtje, zonder de injectie. We hebben zelf het moment bepaald van het doorknippen van de navelstreng. Ze heeft na het drinken aan de borst eerst bij haar vader gelegen voor ze nagekeken werd. We hebben haar pas later in de week aangekleed, zodat we makkelijk konden buidelen. Ze sliep ’s nachts lekker op een van ons. Echt heerlijk.
Nu, inmiddels vier maanden later, slaapt ze nog steeds tussen ons in, op haar eigen matrasje. Ik hoor haar wakker worden, en kan ik haar weer makkelijk neerleggen na het drinken. Het gevoel dat ze niet alleen is en er meteen voldaan wordt aan haar behoefte aan voeding of nabijheid, past precies bij ons. Terugdenkend aan de kraamweek, zijn de gesprekken met de verloskundige me erg dierbaar. En nodig, want ik werd emotioneel bij het praten over de bevalling. Ik ben haar erg dankbaar dat ze mijn wensen serieus nam en naast me stond.
